Ο ΜΠΕΝΑΡΝΤ – ΣΩ έγραφε: «Η φτώχεια είναι δημόσιο κακό...» αυτό το διαπιστώνουμε στην εποχή μας με πάρα πολλούς τρόπους όπως κύματα μεταναστών προς την Ευρώπη, έξαρση κλοπών, ληστείες, πορνεία, διάδοση ασθενειών κ.λ.π.
Στις μεγαλουπόλεις αυξάνεται ο αριθμός των αστέγων, πολλοί συνάνθρωποι μας ψάχνουν στα σκουπίδια. Συνηθίσαμε να βλέπουμε εικόνες εξαθλίωσης σαν κάτι το φυσιολογικό, σαν κάτι το ιστορικά αναπόφευκτο.
Το φαινόμενο όμως επεκτείνεται και οι συνέπειές του αγγίζουν όλη τη κοινωνία και φτάνουν κατά κάποιο τρόπο στον καθένα άμεσα ή έμμεσα.
Οι εκδηλώσεις βίας και καταστροφών οπωσδήποτε έχουν αιτίες και τέτοιες είναι : η απελπισία, η εξαθλίωση, η κοινωνική αδικία, η πενία γενικώς, η υποβαθμισμένη παιδεία, οι κακές εκπομπές στην τηλεόραση και όλα όσα οδηγούν πολλούς ανθρώπους στο περιθώριο της κοινωνίας χωρίς ελπίδα.
Η οικονομική κρίση θα αυξήσει ακόμη περισσότερο τον αριθμό αστέγων, συνάνθρωποι μας θα βγουν στον δρόμο, όταν το σπίτι τους θα βγει στον πλειστηριασμό από τη τράπεζα,γιατί δεν θα μπορούν να πληρώνουν τη δόση του δανείου.
Στον ίδιο ιστορικό χρόνο τα λιμάνια «μαρίνες» σκαφών είναι γεμάτα από πολυτελέστατα και πανάκριβα σκάφη για αναψυχή και επίδειξη πλούτου.
Μια βόλτα στο Φάληρο και τις παραλίες της Αττικής είναι αποκαλυπτική, είναι τόσα πολλά και τεράστια τα σκάφη πού αναρωτιέσαι σε ποια χώρα ζω; Υπάρχει τόσος πλούτος;
Να σημειώσουμε ότι αυτά τα σκάφη συνήθως δεν τα πιάνει ο φορολογικός νόμος των τεκμηρίων γιατί δηλώνονται σε εταιρείες εκμίσθωσης σκαφών. Αναφέρθηκα στην κραυγαλέα περίπτωση των σκαφών αλλά η υπερβολή στην κατανάλωση είναι παντού, τεράστιες βίλες, τεράστια αυτοκίνητα, πανάκριβα ρούχα και κοσμήματα.
Η σπατάλη και υπερκατανάλωση σε αγαθά πού δεν βελτιώνουν την ουσία της ποιότητας ζωής επεκτείνεται και στα μεσαία στρώματα αλλά και σε τμήματα του πληθυσμού με μικρά εισοδήματα πού όμως δανείζονται γιατί έχουν μπει στο λούκι του καταναλωτισμού.
Η κοινωνική καταξίωση μέσω της κατανάλωσης και της επίδειξης οδηγεί αρκετούς σε παραλογισμούς όπως να αγοράζουν πανάκριβα αυτοκίνητα ενώ δεν έχουν σπίτι να μείνουν.
Αποτελεί λογικό παράδοξο η συνύπαρξη εξαθλίωσης – υπερκατανάλωσης, όμως τούτο ερμηνεύεται εάν σκεφτούμε ότι το ένα γεννάει το άλλο. Για να περιοριστεί η εξαθλίωση πρέπει να περιοριστεί η μεγάλη κατανάλωση.
Δεν είναι κόντρα στην λογική η κατασπατάληση του φυσικού πλούτου και η ρύπανση αέρα, λιμνών, ποταμών, θαλασσών, πόλεων και τροφών ;
Δεν είναι παράλογο ο εκφυλισμός και η παρακμή να συνυπάρχει με την αλματώδη ανάπτυξη της γνώσης;
Από τον συνδυασμό τεχνολογίας – γνώσης και εξειδίκευσης προκύπτουν τεράστιες δυνατότητες παραγωγής αγαθών. Είναι όμως ζητούμενο το «ΑΡΙΣΤΟ ΜΕΤΡΟ» για επιβίωση σε αρμονία με την φύση και την πραγματική ευτυχία. Η κοινωνία πρέπει να θέσει κοινωνικές και περιβαλλοντικές προτεραιότητες στην κατανάλωση – παραγωγή – διανομή των αγαθών.
Τα φαινόμενα εξαθλίωσης μπορούν να περιοριστούν μόνο αν τεθούν όρια – πλαφόν στον ατομικό πλούτο και την κατανάλωση, ήτοι όρια μέγιστα για τους πλούσιους και όρια ελάχιστου εισοδήματος για τους φτωχούς.
Η όποια αλλαγή πορείας ξεκινάει μόνο από τη συνειδητοποίηση των πολλών για τα αίτια των αδιεξόδων και τον γενικευμένο παραλογισμό.
Η εξοικείωση με των παραλογισμό είναι πολύ επικίνδυνο φαινόμενο.