ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜΑΡΑΣ: Με την ευκαιρία του νομοσχεδίου, που πράγματι φέρει κάποιες σημαντικές διατάξεις για τα ζητήματα διαφάνειας, όμως εγώ δεν θα σταθώ σε αυτές τις διατάξεις, νομίζω ότι πρέπει να πούμε μερικές αλήθειες, μερικές σταράτες κουβέντες στον ελληνικό λαό, τι σημαίνει χρηματιστήριο και πόσο η λειτουργία του χρηματιστηρίου - δεν αναφέρομαι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη και παγκόσμια – εάν οδηγεί σε βιώσιμη οικονομία ή σε μη βιώσιμη οικονομία.
Ας θυμηθούμε μερικά παραδείγματα των ελληνικών τραπεζών, πριν την κρίση και όταν «άνθιζε» το χρηματιστήριο και δεν ξέρω αν πραγματικά άνθιζε ή απλώς ήταν πολύ υψηλές οι τιμές των μετοχών, ότι οι τράπεζες όπως η Εθνική Τράπεζα, είχε φτάσει σε τιμές επάνω από 45 ευρώ τη μετοχή. Η ίδια τράπεζα έφτασε να είναι στο 0,45, δηλαδή 100 φορές λιγότερο και συνέχιζε να κατεβαίνει ανάλογα και με άλλες τράπεζες και δεν μιλάω για κάτι στημένες επιχειρήσεις, κάτι κλωστοϋφαντουργίες που υποτίθεται ότι δούλευαν και οι μετοχές τους έφτασαν να γίνονται επτά χιλιάδες επάνω από την πραγματική αξία.
Ποιοι ήταν αυτοί που πουλούσαν και ποιοι αυτοί που αγόραζαν; Ποιοι ζημιώθηκαν και ποιοι κέρδιζαν; Ζημιώθηκαν κατά κανόνα οι καλοπροαίρετοι πολίτες, οι καλόπιστοι ή οι ευκολόπιστοι πολίτες, που νόμιζαν ότι μπορούσαν να επενδύσουν έστω και σε σταθερά χαρτιά, όπως θεωρούνταν τότε οι τράπεζες και μάλιστα η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και να βάλουν τα χρήματά τους εκεί και να έχουν μια απόδοση. Αυτοί, λοιπόν, οι μικρομέτοχοι επένδυσαν σε τραπεζικές μετοχές και σε άλλες μετοχές και απλώς, έχασαν όλα τους τα χρήματα, διότι δεν ήξεραν να κάνουν κερδοσκοπικά παιχνίδια. Δεν έχασαν όμως, μόνο οι μικρομέτοχοι, γιατί ξέρουμε ότι αυτές οι μετοχές των τραπεζών έχουν τέτοια διασπορά πλέον, που δεν υπάρχει αφεντικό να χάσει όταν πέφτουν οι μετοχές, έχασαν και τα ασφαλιστικά ταμεία, ακόμη και η Εκκλησία της Ελλάδος έχασε.
Τί έγινε δηλαδή; Έχασε ακόμη ο ελληνικός λαός και έχασε όταν πλήρωσε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, διότι οι τράπεζες είχαν και άλλους λόγους που χρεοκόπησαν, για το ότι δεν υπήρχε εποπτεία και για το ότι έδιναν δάνεια σε «στημένες» επιχειρήσεις. Στημένα παιχνίδια σε βάρος των καταθέσεων των Ελλήνων πολιτών.
Τώρα, έρχεται ο Ελληνικός Λαός να πληρώσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αλλά και τις μεγάλες συνέπειες της οικονομίας από την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και ξέρουμε πόσο μεγάλες και τραγικές συνέπειες υφίσταται η οικονομία, όταν καταρρέει το τραπεζικό σύστημα.
Ποιοι κερδίζουν όμως; Κερδίζουν αυτοί που ξέρουν τα χρηματιστηριακά παιχνίδια, που χειραγωγούν τις μετοχές, που πληρώνουν δημοσιογράφους, εφημερίδες, που αγοράζουν φθηνά και πωλούν ακριβά και βεβαίως, ταυτόχρονα, γίνεται και καταστροφή των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Εκείνη την περίοδο, επί Πρωθυπουργίας Σημίτη, πόσοι Έλληνες, μικρομεσαίοι επαγγελματίες, έχασαν τα χρήματά τους; Ήταν η αρχή της κατάρρευσης της οικονομίας της χώρας. Ταυτόχρονα, βλέπαμε τις τράπεζες να έχουν χορηγίες, ολοσέλιδες διαφημίσεις, σε εφημερίδες, χορηγίες ακριβών μουσικών παραστάσεων, πχ. στο Μέγαρο Μουσικής.
Τελικά, όλα αυτά τα πληρώνουμε εμείς, σήμερα. Δεν τα πλήρωσαν οι καλοί τραπεζίτες, που αγαπούσαν τον πολιτισμό, εκείνη την εποχή.
Έτσι, λοιπόν, το Χρηματιστήριο, από χώρος επένδυσης οικονομιών που θα μπορούσαν να είναι σε παραγωγικές μονάδες και επιχειρήσεις, έγινε ένα καζίνο και ευρωπαϊκό και τοπικό επίπεδο. Θα μπορούσε το Χρηματιστήριο, πραγματικά, να είναι χώρος επένδυσης; Ναι, αν βρισκόταν σε άλλο σύστημα λειτουργίας.
Υπάρχουν προτάσεις, όπως η μεγάλη φορολογία στις χρηματιστηριακές συναλλαγές όταν γίνονται την ίδια μέρα και πολύ συχνές. Πολλές φορές, ξέρουμε ότι μια μετοχή αγοράζεται και πουλιέται την ίδια μέρα, όταν οι κερδοσκόποι κάνουν αυτά τα παιχνίδια και είναι ο λεγόμενος Φόρος ΤΟΜΠΙΝ. Έτσι θα μπορούσε το Χρηματιστήριο να είναι χώρος επένδυσης ή, εν πάση περιπτώσει, να υπάρχει μια τέτοια ρύθμιση που θα έκανε ασύμφορο το να γίνει αυτό το κερδοσκοπικό παιχνίδι.
Βεβαίως, ξέρουμε ότι μια χώρα σαν την Ελλάδα, δεν μπορεί να εφαρμόσει μονομερώς έναν τέτοιο φόρο αλλά θα μπορούσαμε, να συμβάλλουμε και εμείς, να πάρουμε πολιτική θέση, να αλλάξει η Ευρώπη. Ο Υπουργός Οικονομικών για να φέρει μια τέτοια πρόταση, για να αλλάξει, κάπως, το Χρηματιστήριο.
Τελικά, όμως, το Χρηματιστήριο και εδώ συμφωνώ με την εκτίμηση που έκανε και το Κ.Κ.Ε., δεν είναι ένας χώρος επένδυσης, είναι ένας χώρος που λειτουργεί, παγκόσμια, έτσι ώστε να συγκεντρώνεται το κεφάλαιο σε λίγα χέρια, να καταστρέφονται τα μικρομεσαία στρώματα και τελικά να την πληρώνει ο φτωχός λαός.
Εμείς, λοιπόν, για να είμαστε ειλικρινείς, σήμερα δεν μπορούμε να πούμε «επενδύστε», σε ένα τέτοιο Χρηματιστήριο, είναι δύσκολο πράγμα, πρέπει να εξασφαλιστούν οι όροι και οι προϋποθέσεις για να επενδύσουμε σε ένα σταθερό Χρηματιστήριο. Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχουν οι όροι, είναι ακόμα επικίνδυνο το παιχνίδι, έστω και αν με τούτο το νομοσχέδιο εισάγονται κάποιες θετικές διατάξεις οι οποίες, βεβαίως, θα ψηφιστούν και δεν υπάρχει καμία αντίρρηση. Πρέπει, όμως, να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η λειτουργία του Χρηματιστηρίου όχι μόνο δεν οδηγεί σε κάποια ανάπτυξη αλλά οδηγεί τις διεθνείς και τοπικές οικονομίες σε επικίνδυνα μονοπάτια μη βιωσιμότητας.
Αυτές οι συγκεντρώσεις κεφαλαίου καταστρέφουν την πραγματική οικονομία, τις πραγματικές παραγωγικές μονάδες και στο τέλος, αν δεν αλλάξει η λειτουργία του Χρηματιστηρίου παγκόσμια, δεν θα πάμε πουθενά.
Ευχαριστώ πολύ.