Συμμαχίες για τη σωτηρία  της  ζωής στον πλανήτη και την ευημερία όλων.

( Συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ)

 Ζούμε  σε κρίσιμες εποχές,  πολλοί έχουν συνειδητοποιήσει ότι είμαστε σε μία κρίσιμη καμπή  στην  ιστορία  του ανθρώπου  και της ζωής στον πλανήτη.  Η τεράστια αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού του πλανήτη πού τα τελευταία χρόνια αυξάνεται κατά ένα δισεκατομμύριο κάθε 13 περίπου   έτη  σε συνδυασμό  με το καταναλωτικό μοντέλο  που κυριαρχεί,  οδηγεί σε εξαθλίωση μεγάλο μέρους του πληθυσμού του  Πλανήτη και σε  οικονομικά και περιβαλλοντικά  αδιέξοδα.

Οι περισσότεροι μελετητές και παρατηρητές  καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι θα οδηγηθούμε  σε κατάρρευση οικονομιών και κοινωνιών  εάν δεν αλλάξουμε ριζικά  τον προσανατολισμό των οικονομιών  και  το  καταναλωτικό μοντέλο.

  Παρουσιάζεται μία  χαρακτηριστική αντίφαση,  ένα μικρό  μέρος του  παγκόσμιου πληθυσμού  ζει μέσα στη πολυτέλεια και τον ξέφρενο καταναλωτισμό  όταν  ο μισός  πληθυσμός του πλανήτη στερείται τα στοιχειώδη για  υγιεινή διατροφή, αξιοπρεπή κατοικία  μόρφωση των νέων.

 Η κρίση , που ένα μέρος της είναι η κλιματική αλλαγή,  είναι παγκόσμια  και απαιτεί παγκόσμιες και τοπικές  συμμαχίες και δράσεις όλων εκείνων των πολιτικών δυνάμεων  και των κινημάτων των πολιτών  που έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα  και ενδιαφέρονται  και την αλλαγή πορείας.

Απαιτούνται πολλές δυνάμεις να αλλάξουν την πορεία.

 Δεν μπορεί μόνη της ούτε η αριστερά ούτε η οικολογία.

Δεν φτάνουν οι  ασύνδετες δυνάμεις, πρέπει άμεσα να αρχίσει ανοιχτός διάλογος συνεργασίας με τα   προοδευτικά κόμματα και τους πολίτες.

 Πρέπει και οι  πολίτες να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη  να θυσιάσουν  συνήθειες  και να υπερβούν  πολιτικές  δεσμεύσεις  που μας καθηλώνουν   στην αδιέξοδη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.

Η  μεγάλη δυσκολία   στη συνειδητοποίηση της  πλειοψηφίας των πολιτών  για τη συσπείρωση  σε ένα κίνημα αλλαγής κατεύθυνσης  είναι τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης ΜΜΕ που τα  ελέγχουν  τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα,  τα οποία δυστυχώς  για χάρη του κέρδους και της κυριαρχίας τους  επιβάλουν  με  μέσο τη διαφήμιση   και την έξυπνη  προπαγάνδα  τον καταναλωτισμό   ως θεμέλιο της ευτυχίας  στους  πολίτες-καταναλωτές και δύναμη  της δικής τους ανάπτυξης.Είναι χαρακτηριστικό  ότι  τεράστια παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα  κατευθύνουν ή επηρεάζουν τους πολιτικούς  εκεί όπου υπηρετούνται τα κέρδη τους, έξω από κάθε λογική βιωσιμότητας.

 Το είδαμε χαρακτηριστικά την προηγούμενη τετραετία στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με τον πρόεδρο Ντόναλντ  Τράμπ  να αμφισβητεί την κλιματική αλλαγή  και να αποδεσμεύει τη χώρα του  από τη συμφωνία του Παρισιού  και τις υποχρεώσεις που αυτή επιβάλλει.

 Τι να κάνουμε λοιπόν;

 Ποια κόμματα και ποιες πολιτικές μπορούν να αλλάξουν αυτή την πορεία;
 Είναι δεδομένο ότι τα κόμματα τα οποία έχουν αποδεχθεί  τον λεγόμενο νεοφιλελευθερισμό  ή την κυριαρχία των αγορών εξ’ αντικειμένου δεν γίνεται να συμμετέχουν σε  ένα στρατηγικό σχέδιο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, γιατί πρέπει να αρνηθούν την ιδεολογία τους   και να καταλήξουν σε  δεσμεύσεις που θα είναι αντίθετες στο σύστημα που υποστηρίζουν.

 Αυτό δεν  σημαίνει ότι αποκλείεται να συμμετέχουν σε  δράσεις και μέτρα για τη προστασία του περιβάλλοντος, απλώς είναι αδύνατη εκ των πραγμάτων η στρατηγική συμμαχία μαζί τους με σκοπό κυβερνητικό πρόγραμμα για μεγάλες αλλαγές.

  Αρκετά δεξιά και συντηρητικά κόμματα  μιλάνε για προστασία του περιβάλλοντος και συμμετέχουν σε δεσμεύσεις για τις κλιματικές αλλαγές  αρκεί  αυτές οι αλλαγές να είναι τόσες και τέτοιες  που να χωράνε στο  νεοφιλελεύθερο μοντέλο το οποίο δημιουργεί την περιβαλλοντική κρίση και την κλιματική αλλαγή.Για δεκαετίες αμφισβητούσαν την κλιματική αλλαγή και συνεχίζουν να αμφισβητούν την κρίση φυσικών πόρων και το μεγάλο κίνδυνο μη επάρκειας  τροφίμων,   ενώ παράλληλα  η πολιτική τους  οδηγεί στην εκμετάλλευση και των τελευταίων αποθεμάτων  υδρογονανθράκων και  κάθε είδος καύσιμης ύλης που υπάρχει στον πλανήτη. Σε άλλες χώρες προχωρούν σε καλλιέργειες με μεταλλαγμένα φυτά που καταστρέφουν τη γονιμότητα της γης.

 Συνεχίζουν την αδιέξοδη πολιτική όσο αφορά στη διαχείριση των υδάτων, την έμφαση στην πολυτελή κατανάλωση των ολίγων,  αλλά και την ένταση των εξοπλισμών καλλιεργώντας εθνικιστικές αντιθέσεις.

Δεν νομίζω ότι μπορούν να λυθούν  τα προβλήματα του πλανήτη  μέσα από το  οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο πού από τη φύση του δημιουργεί επίπλαστες ανάγκες  για να  επιβιώσει, συντηρώντας  μία διαρκή  ποσοτική ανάπτυξη καταστροφική για το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους .

Επομένως η ζητούμενη  στρατηγική συμμαχία αφορά πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να αμφισβητήσουν  πλευρές  του κοινωνικού οικονομικού μοντέλου  και να αλλάξουν  προτεραιότητες  με δημοκρατικές αποφάσεις των κοινωνιών άστε να μπει φρένο  στην αλόγιστη   στρεβλή ανάπτυξη και τον  καταναλωτισμό που είναι άμεσα συνδεδεμένα με τη σπατάλη των φυσικών πόρων αλλά και την εξαθλίωση των πολλών.

 Μιλάμε λοιπόν για στρατηγικές συμμαχίες με προοπτική πολλών δεκαετιών  και θεωρώ αυτονόητο ότι οι συμμαχίες  σε τοπικό επίπεδο με τους πολίτες δεν έχουν κομματικό χρώμα. ΟΙ συμμαχίες για την προστασία της φύσης και της ζωής στις πόλεις και την ύπαιθρο πρέπει να ενώνουν τους πολίτες που αναπνέουν τον ίδιο αέρα και πίνουν το ίδιο νερό.

Είναι επιθυμητό επίσης όπου το επιτρέπουν οι συνθήκες να γίνονται συμμαχίες και με συντηρητικές   πολιτικές δυνάμεις σε όσα θέματα  τοπικού ή ευρύτερου χαρακτήρα αποδέχονται θετικές αλλαγές.

Στρατηγικές συμμαχίες   της Οικολογίας,  της Ανανεωτικής   Αριστεράς και της συνεπούς   σοσιαλδημοκρατίας με τα κινήματα των πολιτών .

Ποιά  κόμματα λοιπόν  μπορούν να πάρουν εκείνες τις τολμηρές και γενναίες αποφάσεις  που  θα τις  προτείνουν στην κοινωνία ένα εναλλακτικό σχέδιο σωτηρίας;  Οι συμμαχίες αυτές απαιτούνται σε εθνικό, ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο με στόχο να καταλήξουν σε προγράμματα διακυβέρνησης μακράς πνοής.

Ποιοι μπορούν να διαφωνήσουν  σε ένα πολιτικό πρόγραμμα με  τα προτάγματα της οικολογικής πολιτικής που είναι:

Η προστασία της ζωής στον πλανήτη  που περιλαμβάνει το σύνολο της χλωρίδας και πανίδας και βέβαια την μέριμνα για την  επιβίωση του ανθρώπινου γένους σε αρμόνια με τη φύση. Στην προστασίας της ζωής του  ανθρώπου   συμπεριλαμβάνεται  και   η κορυφαία έκφρασή του   που είναι ο ανθρώπινος πολιτισμός ( τέχνες , επιστήμες,  πνευματική καλλιέργεια ).

Η δικαιοσύνη  ως  ηθική στάση ζωής  αλλά και   ως όρος βιωσιμότητας,  αναγκαία για να υπάρχουν  συνεκτικές, αρμονικές και ειρηνικές ανθρώπινες κοινωνίες με προοπτική την κατάργηση των πολέμων, των στρατιωτικών  ανταγωνισμών και την ζωή χωρίς βία. 

Η Δημοκρατία, η ελευθερία, η  ισότητα και τα ατομικά  δικαιώματα του ανθρώπου   που μαζί με την δίκαιη κατανομή του πλούτου  θεμελιώνουν τις βάσεις για συνετές  συμπεριφορές απέναντι στη ζωή με την γενικότερη έννοιά της .  

Την  βιωσιμότητα στον πλανήτη αλλά  και τη  βιωσιμότητα στην κοινωνία και στην οικονομία. Την ορθολογική χρήση  των φυσικών πόρων για την προστασία της φύσης    και των επόμενων γενεών των ανθρώπων.

Ισόρροπη και βιώσιμη οικονομία: που θα αντέχει σε πιθανές διεθνείς κρίσεις και δεν θα καταρρέει, θα εξασφαλίζει τη διατροφή των ελλήνων πολιτών ακόμα και σε περιπτώσεις αναταράξεων, θα διασφαλίζει όλα τα χαρακτηριστικά βιωσιμότητας και ανθεκτικότητας με κύριο γνώμονα την αποκέντρωση και την ανάπτυξη των τοπικών οικονομιών.

Τα βασικά πολιτικά ρεύματα που είναι σε ανάλογη  κατεύθυνση σήμερα, είναι η υπεύθυνη πολιτική  οικολογία , η  ανανεωτική  αριστερά, η συνεπής ασυμβίβαστη σοσιαλδημοκρατία, όπου υπάρχει  ακόμη αλλά  και  συντηρητικοί πολίτες που  ανησυχούν  για το μέλλον και ζητούν λύσεις για την προστασία του περιβάλλοντος και την επιβίωση. 

Όλες αυτές οι δυνάμεις πρέπει να συναντηθούν, να αναπτύξουν διάλογο και να βρουν τον κοινό παρονομαστή. Να συγκλίνουν προγραμματικά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Για να γίνει τούτο η  πολιτική οικολογία πρέπει να ενσωματώσει στα προγράμματά της   την στήριξη των φτωχών και αδύναμων στρωμάτων.

Η αριστερά   να υιοθετήσει τα βασικά ζητήματα  της οικολογίας όχι στα λόγια αλλά στην πολιτική  θεωρία και πράξη. Να τεθεί  ως προτεραιότητα  η βιωσιμότητα στην κοινωνία και την οικονομία, απορρίπτοντας το καταναλωτικό  πρότυπο ζωής που  δεν οδηγεί  στην πραγματική ευτυχία αλλά  σε  πολλαπλά αδιέξοδα.  Οι προτάσεις που έχουν μερικώς υιοθετηθεί  για  την « ενεργό ζήτηση» σαν κίνητρο για την οικονομική ανάκαμψη αμφισβητούνται από την  οικολογική  σκέψη.  Πρέπει  να γίνει  ειλικρινής αυτοκριτική για λαθεμένες  επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ , που σε μερικές διαφοροποιήθηκαν οι βουλευτές των  ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ  ΠΡΑΣΙΝΩΝ, γιατί   ήταν  ασύμβατες με την οικολογική πολιτική, όπως  η  υπογραφή των συμβάσεων έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων στην Ήπειρο, το  Ιόνιο και την  Κρήτη κ.λ.π. 

Στη σημερινή συγκυρία στην Ελλάδα  της  πανδημίας, του μεγάλου χρέους και των  γεωπολιτικών επικίνδυνων καταστάσεων  είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μια ισχυρή ευρύτερη συμμαχία που θα περιλαμβάνει την αριστερά και την οικολογία, αλλά  θα εκτείνεται και  πέρα από τα όρια της αριστεράς, που  θα περιλαμβάνει πολιτικούς σχηματισμούς και έντιμους πολίτες  με διάθεση να συμβάλλουν στην σωτηρία της χώρας και να υποστηρίξουν σε κάθε επίπεδο ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με άξονες την βιωσιμότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.

   Μια πραγματική αναγέννηση της χώρας   θα περνούσε από την διάλυση ή  την συρρίκνωση  των  μηχανισμών των  πελατειακών σχέσεων και της διαπλοκής  και μια συμμαχική κυβέρνηση που θα δώσει λύσεις σε παρόντα χρόνο και θα χαράζει τον οδικό χάρτη για επιβίωση και ευημερία των επόμενων γενεών.

 Είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθεί από όλους ότι η ευημερία μας εξαρτάται από την  ποιοτική ανασυγκρότηση του κράτους, την  δημιουργία συνεκτικής, δίκαιης, αλληλέγγυας και δημοκρατικής  κοινωνίας στην οποία ο κάθε πολίτης κρίνει και κρίνεται, συμμετέχει σε κοινωνικές συλλογικότητες,  συν-διαμορφώνει τις αποφάσεις αλλά λογοδοτεί και για την δική του προσωπική συμβολή και συμπεριφορά.

Όλα αυτά σε ένα στρατηγικό σχέδιο βιώσιμης παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα αποτελεί τη βάση και κυβερνητικού προγράμματος.

Συμμαχίες δεν σημαίνει οργανωτική ή πολιτική ένωση των κομμάτων που αναφέρθηκαν .

Οι οικολόγοι πράσινοι στην Ελλάδα δεν έχουν ανάλογα ποσοστά που έχουν  τα κόμματα των «ΠΡΑΣΙΝΩΝ» σε άλλες  Ευρωπαϊκές χώρες ,  οι  ιδέες τους  όμως  και τα προγράμματά τους αξίζουν πολύ περισσότερο την προσοχή της ελληνικής κοινωνίας.    Στις ευρωεκλογές  το 2009 έλαβαν ποσοστό 3,5% και το 2012  έλαβαν  2,93%  λόγω του πλαφόν  του 3% δεν μπήκαν στη Βουλή. Η συνεργασία  με το ΣΥΡΙΖΑ  με τους όρους που έγινε  ζημίωσε τους οικολόγους πράσινους  γιατί φάνηκε σαν να εντάχθηκαν σε άλλο κόμμα.

Οι  Οικολόγοι Πράσινοι  είναι πιο χρήσιμοι για την οικολογική αλλαγή όταν βρουν τρόπους να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών και να μπουν αυτόνομα, ως οικολογικός χώρος, στο Εθνικό Κοινοβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο.

 Αυτό δεν σημαίνει  ότι πρέπει να λειτουργούν αυτόνομα και να μην συμβάλλουν  με πρωτοβουλίες για τη  μεγάλη και  αναγκαία συμμαχία ώστε  να αλλάξει  η πορεία  στη  χώρα μας, στην Ευρώπη και τον Πλανήτη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΑΡΑΣ

Μέλος Π.Σ. ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ

Πρώην βουλευτής και υφυπουργός ΥΠΕΝ.